Langzaam begin ik te wennen aan de nieuwe routine die hoort bij de coronabeperkingen. In de eerste weken na 13 maart was ik ontregeld door de sombere nieuwsberichten en de gevolgen van de intelligente lockdown. Nu ik eindelijk meer tijd had om te schrijven, was mijn hoofd zo vol dat ik niet de rust kon vinden om te schrijven. Dat kwam natuurlijk ook door de plotselinge aanwezigheid van huisgenoten die normaal gesproken naar school, sportclubs en orkestrepetities waren.

Onrust
De vrijgekomen tijd vulde ik op met het op orde brengen van de tuin en nieuwe kussens naaien voor de bank. De onrust in mijn hoofd zette me ertoe aan alle tafels in huis te schuren en van een nieuwe lak te voorzien. Toen dat nog niet genoeg was, moest ik de keukenkastjes soppen en dat rommelkastje eens uitmesten. En nu ik de naaimachine toch op tafel had staan, besteedde ik meteen een dag aan het naaien van opbergetui voor mijn haaknaalden.
Langzaam dwarrelde het stof neer. Zoals het hoofdpersonage in mijn manuscript binnen een paar weken gewend raakt aan de primitieve omstandigheden van haar nieuwe woonplaats, zo gaat het ook met mij. Ik raakte gewend aan het online vergaderen en bij de ingang van een winkel pakte ik automatisch een ontsmet winkelmandje mee. Ik voelde niet meer de neiging voortdurend nieuwssites te checken voor de nieuwste cijfers van aantallen besmettingen, IC-bedden en andere narigheid. Soms sloeg ik het NOS-journaal zelfs een dag over.
Inmiddels kijk ik er niet meer van op dat de vaatwasser binnen een dag vol is. Ik raak gewend aan de pubers die naast me op de bank ploffen en steevast iets anders willen kijken dan ik. Tevreden kijk ik naar de opnieuw gelakte tafels en pak het volgende boek van mijn plank met boeken waar ik al jaren niet aan toekom.

Schrijven
‘Berg die kwasten en schoonmaakdoekjes nu maar op; en hop; aan het schrijven!’ mailde Geert Kimpen me toen ik hem vertelde over de onrust die me had aangezet tot alles behalve schrijven. Geert is uitgever bij Paris Books maar weet als schrijver uit eigen ervaring wat helpt om weer verder te kunnen. En inderdaad was dat net het zetje wat ik nog nodig had. Ik opende mijn laptop en begon maar eens met het teruglezen van eerdere hoofdstukken. En ja, voordat ik het wist werd ik weer in het verhaal gezogen. Het achtervolgde me als ik de vaatwasser uitruimde of wanneer ik de was opvouwde. Ineens kreeg ik weer ideeën voor passages die niet lekker liepen en de laatste hoofdstukken vloeiden achter elkaar uit het toetsenbord. Vorige week zette ik een punt achter het laatste hoofdstuk. Dank je wel Geert!