Wie mijn blog volgt, heeft het vast wel gemerkt. Er zijn maar liefst drie maanden verstreken sinds mijn laatste blogpost. Nu las ik elk jaar wel een pauze in van een week of zes gedurende de zomermaanden, maar niet eerder sinds de start van dit blog zat er zoveel tijd tussen twee blogposts. Daar is dan ook een reden voor. Sinds een aantal maanden kamp ik met hevige pijn in mijn rechterarm en -schouder. De afgelopen twee maanden was de pijn zo erg, dat ik het schrijven moest staken. Wat een straf!

Eerste reacties
Gelukkig kan ik toch even niet verder met mijn boek, omdat de eerste versie van mijn tweede boek nog bij een paar proeflezers ligt. De eerste reacties zijn bemoedigend. Boeiend, spannend, leest heerlijk weg, zegt de een. Ik kon het niet wegleggen, zegt een ander. Ik werd helemaal het verhaal ingezogen, zegt de derde. Fantastisch natuurlijk en de rest van zo’n dag loop ik op wolkjes. Er komen ook verbeterpunten. De een vindt dat het einde te plotseling komt. Dat ander vindt het einde juist prachtig. Die vindt dan weer dat de relatie tussen het ene personage en het andere beter uitgewerkt kan worden. De derde vindt een bepaalde wending niet geloofwaardig. Ik vind het zo leuk dat ik de kans heb om een personage wat in te fluisteren,’ zegt mijn zusje, ook een van mijn proeflezers. ‘Dat kan normaal gesproken niet als je een boek leest.’

Tegenstrijdige feedback
Het is heus niet zo dat ik alle suggesties van mijn proeflezers overneem. Dat kan zelfs niet, want de feedback van de een is soms tegengesteld aan dat van de ander. Maar ik neem alle opmerkingen wèl serieus. Kennelijk is er toch iets aan die tekst, aan dat hoofdstuk, in die scène wat niet helemaal klopt. Het betekent op zijn minst dat er werk aan de winkel is. Soms ligt de kern van het probleem helemaal niet in het hoofdstuk dat door de proeflezers wordt aangewezen, maar heb ik bijvoorbeeld een gebeurtenis niet goed ingeleid of de spanning niet voldoende opgebouwd in het stuk ervoor. Leuk om mee te puzzelen!

Kritiek
‘Heb je geen moeite met al die kritiek op je werk?’ zegt een vriendin van mijn leesgroep, een van de proeflezers. Daar kan ik in alle openheid ‘nee’ op zeggen. Ten eerste beschouw ik de reacties niet als kritiek, want ik hoor immers ook wat er wèl werkt. Natuurlijk is het soms pijnlijk te lezen dat iemand die ene scène die ik zelf zo mooi vond, het liefst ingekort zou zien. Aan de andere kant krijg ik daardoor wel meer informatie over de manier waarop mijn lezer tegen het verhaal aankijkt. Ten tweede vind ik het niet zo erg om wijzigingen aan te brengen in deze eerste versie wanneer dat het verhaal beter maakt. Dat kunnen zelfs drastische wijzigingen zijn, want dat betekent dat ik weer nieuwe scènes kan schrijven en nog even geen afscheid hoef te nemen van mijn personages. Natuurlijk wil ik er wel een keer een definitieve versie van maken, maar ik geniet nu nog erg van de weg ernaartoe en van alles wat ik onderweg leer over schrijven.

Ideeën
Al die feedback zet in mijn hoofd meteen nieuwe radertjes aan het werk. Als ik nu eens dit laat gebeuren in plaats van dat? Of ik maak van die twee personages één nieuw personage? Wat gebeurt er als ik deze scène schrap? De feedback van mijn proeflezers helpt me om nieuwe ideeën op te doen en het verhaal nog boeiender te maken. Ik heb een notitieboekje op mijn bureau liggen waarin ik die ideeën meteen in steekwoorden noteer zodat ik het niet vergeet. Het uitwerken daarvan gaat nu helaas niet vanwege mijn schouder. Maar dat heeft ook voordelen. Nu ik toch niet meteen achter de laptop kan kruipen, voel ik zelfs meer ruimte om veranderingen aan te brengen. Het is makkelijker na te denken over wijzigen wanneer je de te schrappen scène niet meer helemaal voor ogen hebt. Op het moment dat ik de tekst voor me op het scherm heb, weet ik, vind ik het toch wel weer jammer om die mooie lopende zinnen zomaar te deleten. Daarom wil ik eerst een goed uitgewerkt nieuw plan bedenken voor bepaalde stukken van het verhaal.

Gelukkig lijkt het een beetje op te knappen met mijn schouder en kan ik snel weer aan de slag. Voor nu is een blogpost als dit wel weer lang genoeg. Wordt vervolgd…