In de nacht van zaterdag op zondag, om twee minuten voor drie, kwam het plafond van onze zolderkamer naar beneden. We schoten overeind van de enorme klap, sprongen uit bed en gingen op zoek naar de oorzaak van de plotselinge onderbreking van onze nachtrust. Op de zolderkamer, waar ik de hele middag had zitten schrijven, was het enorme ravage. De zware plafondplaten waren op twintig centimeter van mijn laptop op het logeerbed en het bureau neergekomen. Mijn eerste gedachte was: wat een geluk dat er niemand in het logeerbed lag. Mijn tweede gedachte was: dit is een prachtige gebeurtenis om in een boek te verwerken.

Waargebeurd
Zelf ben ik dol op verhalen die op waarheid zijn gebaseerd. Ik heb het idee dat een verhaal meer diepgang krijgt wanneer de schrijver er elementen in stopt die echt zijn gebeurd. Boeken gebaseerd op waargebeurde verhalen zijn de laatste jaren populair. Kijk bijvoorbeeld naar het succes van ’t Hooge Nest van Roxanne van Ieperen of De Stem van Jessica Durlacher. En veel mensen denken dat dat ook de hoge verkoopcijfers van De-Zeven-Zussen-serie van Lucinda Riley verklaart. Niet waargebeurd, maar wel met elementen uit de geschiedenis waar de meeste mensen niet eerder veel over hebben gehoord.

Geloofwaardig
Toen ik met schrijven begon, wist ik: ik wil een boek schrijven dat ik zelf graag zou willen lezen. Mijn eerste roman is dan ook gebaseerd op het huwelijk van mijn grootouders. Ik heb het zo waarheidsgetrouw mogelijk geprobeerd neer te zetten. Het boek waar ik nu aan werk is geïnspireerd op het twaalfjarig verblijf van mijn zus in een verlaten dorp in de Spaanse Pyreneeën. De verhaallijn is verzonnen, maar veel gebeurtenissen in het verhaal hebben daadwerkelijk plaatsgevonden. Het grappige is dat mijn proeflezers juist twijfelden over de geloofwaardigheid van een paar kleine elementen die ik exact uit de werkelijkheid heb gekopieerd. Grotere gebeurtenissen die ik van begin tot eind heb verzonnen, kregen geen enkel commentaar.

Referentiekader
Overigens denk ik dat elke schrijver zelf beleefde of geobserveerde momenten in zijn boeken verwerkt. Haruki Murakami schreef in zijn boek Romanschrijver als beroep dat hij in zijn hoofd allemaal laatjes heeft waarin hij observaties en gebeurtenissen bewaart waar hij bij het schrijven uit kan putten. Een mooi beeld en ik nam me voor ook zo’n ladekast te maken in mijn hoofd. Maar misschien is dat niet eens nodig. Ik schrijf immers vanuit mijn eigen referentiekader. Net zoals ook de achtergrond van een lezer bepaalt hoe diegene het verhaal beleeft. Op mijn eerste roman heb ik veel uiteenlopende reacties gehad. De een herkende er veel in van zijn eigen jeugd of de jeugd van zijn ouders. De ander was geraakt door iets wat hij in het boek meende te herkennen, terwijl ik dat er niet bewust in had gestopt.

Het plafondincident heb ik netjes opgeborgen in zo’n laatje. Overigens viel de schade mee: wat slaaptekort door de schrik en een gesneuvelde bureaulamp. Gelukkig maar, want ik denk dat de inboedelverzekeraar ons relaas over de oorzaak van de schade niet zou geloven. Misschien toch niet zo handig om in een boekmanuscript te gebruiken, maar voor een blog is het een mooi verhaal.