In mijn boekenkast staat een klein boekje met gelige bladzijden en een losgelaten kaft. De bladzijden staan vol piepkleine drukletters, dicht op elkaar met nauwelijks een centimeter marge aan de zijkanten. De lus van de g raakt net niet de l van de regel eronder. Waarschijnlijk was er in 1959 ook papierschaarste of misschien wilde de uitgever deze Prisma-uitgave voor zo laag mogelijke prijs aanbieden. Hoe dan ook: na het lezen van het eerste hoofdstuk van ‘Mijn familie en andere beesten’ van Gerald Durell is duidelijk dat je een boek niet op de kaft moet beoordelen.

Onthaasten
Ik zag het boekje voor het eerst toen mijn man en ik voor het eerst met zijn tweeën op vakantie gingen. We wilden zo weinig mogelijk bagage meenemen en zochten in de uitgebreide boekenkast van mijn schoonmoeder naar leesvoer dat zo weinig mogelijk ruimte innam. Ik veegde het stof van de kaft en staarde naar de tekening van het eiland Korfoe in vierkleurendruk. Mijn gedachten dwaalden af naar een beschaduwd rotsstrandje met ruisende branding. Ineens leek het boekje me een uitstekende katalysator voor onze eerste vakantie samen.
Het verhaal stelde me niet teleur. De beeldende, ietwat lome schrijfstijl bracht me direct in een lagere versnelling en de exacte beschrijvingen van muurhagedissen, dwergooruiltjes en gekko’s deed me verlangen naar lange zomeravonden met het getsjirp van de krekels op de achtergrond.

Korfoe
In ‘Mijn familie en andere beesten’ vertelt Durell over zijn jeugd op Korfoe. Toen hij tien jaar was, besloot zijn alleenstaande moeder haar gezin te verhuizen van het natte Engeland naar het zonnige Korfoe waar het gezin vijf jaar zou blijven.
De permanente chaos van het gezin leidt tot humoristische beschrijvingen van Durells wispelturige moeder, excentrieke broers en dellerige zus. Daarnaast schrijft hij natuurlijk uitvoerig over de avonturen die de jonge Gerald beleeft met de dieren die hij in huis haalt; dit tot afgrijzen van zijn familieleden. Het verhaal kabbelt voort tot het gezin door de dreigende Tweede Wereldoorlog gedwongen wordt terug te keren naar Engeland.

Lockdown
Vanaf de allereerste vakantie ging het boekje op elke vakantie mee. Op lange autoritten lazen we elkaar om beurten voor tot er kinderen kwamen en het boekje tussen de andere boeken in de kast verdween. Pas toen de NPO de serie ‘The Durells in Corfu’ uitzond op televisie herinnerde ik me hoeveel plezier het boek ons had gebracht. Ik zocht de hele boekenkast af maar kon het niet meer terugvinden tot ik tijdens de eerste lockdown de boekenkast opruimde en het boekje tevoorschijn kwam. Ik dacht er weer aan toen ik in januari van dit jaar in een bizarre situatie terechtkwam doordat onze kinderen positief testten op corona en de chaos in mijn gezin me deed denken aan de Durells.

Quarantaine
Nu ik er op terugkijk, zie ik er de humor wel van in. De kerstvakantie was al anders dan anders geweest door de lockdown, maar in de eerste week zou alles weer gewoon worden. Op de zondag voordat iedereen weer naar school en werk zou gaan, testte mijn zoon positief. De coronaregels waren toen nog streng en mijn echtgenoot liep als gekooide tijger door het huis omdat hij al zijn patiënten af moest zeggen en zijn omzet als zzp-er in rook zag opgaan. Vijf dagen later testte ook onze dochter positief en logeerde mijn echtgenoot tijdelijk in een vakantiewoning in de hoop zijn quarantaine te bekorten. Zo kwam het dat ik ’s avonds voor vier personen eten kookte, voor de kamerdeur van elk kind een opgeschept bord neerzette en manlief een appje stuurde dat hij zijn eten bij de deur kon ophalen. Tegen de tijd dat ikzelf, geheel alleen aan de eettafel, aan mijn avondeten begon, was het koud.

Mediterrane sfeer
Hoe heerlijk om op dergelijke dagen even te verdwijnen in de belevenissen van Durell op Korfoe! Al toen ik kennismaakte met dit boek voelde ik me verbonden met de auteur. Ik nam me voor om, net als hij, ooit een boek te schrijven waarin de natuur op zo prachtige manier wordt beschreven. Met de kennis van nu waag ik me niet aan een verhaal met zo’n traag tempo, maar ik krijg wel veel complimenten op de beschrijving van de mediterrane sfeer in mijn roman ‘De Gierenvallei’. Ik ben ervan overtuigd dat Durell daarvoor de grondslag heeft gelegd.