- Details
Wie mijn blog volgt, heeft het vast wel gemerkt. Er zijn maar liefst drie maanden verstreken sinds mijn laatste blogpost. Nu las ik elk jaar wel een pauze in van een week of zes gedurende de zomermaanden, maar niet eerder sinds de start van dit blog zat er zoveel tijd tussen twee blogposts. Daar is dan ook een reden voor. Sinds een aantal maanden kamp ik met hevige pijn in mijn rechterarm en -schouder. De afgelopen twee maanden was de pijn zo erg, dat ik het schrijven moest staken. Wat een straf!
- Details
De locatie van een verhaal vind ik net zo belangrijk als de achtergrond van een foto en een decor van een toneelstuk. Misschien zelfs belangrijker. Een locatie die tot de verbeelding spreekt is het halve werk. En een plek die met zoveel zorg is uitgekozen, moet ook een mooie naam hebben. Geen plaatsnaam is zo vaak veranderd als die van het dorp waarin het verhaal van mijn nieuwe roman-in-wording zich afspeelt. De vertelling vindt plaats in een gehucht dat losjes gebaseerd is op een bestaand herbewoond dorp. Losjes, want ik heb het dorp hier en daar aangepast aan het verhaal. De volgorde van de herbouwde huizen is anders, de toegangsweg een tikje minder begaanbaar en het uitzicht nog spectaculairder. Dat kwam nu eenmaal beter uit.
- Details
‘Jeetje Nique, ik haal die Luuk en Luis de hele tijd door elkaar,’ zegt mijn zusje. Nu mijn tweede boek bijna af is, heb ik haar, een van mijn proeflezers, het eerste deel gestuurd. Tja, nu zij het zegt, zie ik het ook. Daar gaan we weer, denk ik en met een zucht open ik internet en klik op een site met Spaanse mannennamen. Het wijzigen van de naam van een personage is een fluitje van een cent in het schrijfprogramma waarmee ik werk. Met ‘project replace’ wijzig ik in een paar seconden definitief een naam in alle documenten. Inclusief de karakterkaarten van de personages en inclusief alle begeleidende teksten bij hoofdstukken. Toch vind ik het wijzigen van namen in mijn manuscript verschrikkelijk en doe ik het alleen als het echt niet anders kan.
- Details
Image by Ben Kerckx from Pixabay
Het bijzondere aan deze crisis, vind ik, is dat het duidelijk maakt hoe A tot B leidt en B tot C. Neem de zeemeeuwen die tijdens het schrijven van deze blogpost luidruchtig boven de woonwijk vliegen op zoek naar eten. Nu de restaurants gesloten zijn, kunnen de vissers hun kwaliteitsvissen niet meer kwijt (A). Dus gaan de vissers minder vaak de zee op, gaat er minder visafval overboord en hebben de meeuwen honger (B). Als gevolg daarvan vliegen de meeuwen van Urk naar Emmeloord (C).
- Details
Langzaam begin ik te wennen aan de nieuwe routine die hoort bij de coronabeperkingen. In de eerste weken na 13 maart was ik ontregeld door de sombere nieuwsberichten en de gevolgen van de intelligente lockdown. Nu ik eindelijk meer tijd had om te schrijven, was mijn hoofd zo vol dat ik niet de rust kon vinden om te schrijven. Dat kwam natuurlijk ook door de plotselinge aanwezigheid van huisgenoten die normaal gesproken naar school, sportclubs en orkestrepetities waren.
Pagina 9 van 11
